ผมเกิดใหม่ในนิยายโดยพยายามหนีตายในอีกสามวัน ทว่ากลับถูกนักเขียนเจ้าของเรื่องตามแก้ทางให้ผมตายตลอดเวลา!

“แกจำนิยายที่แกเคยให้ชั้นไปอ่านรีวิวให้ได้มั้ย”

“จำได้ ทำไมหรอ”

“แกจำฉากที่น้องชายพระเอกตายเพื่อปกป้องพี่ชายจากพลังเวทย์ที่ควบคุมไม่ได้ได้มั้ย” เธอมองเพื่อนอย่างแปลกใจ

“ต้องจำได้อยู่แล้วสิ ฉากที่ทำให้พระเอกเติบโตขึ้นเพราะสูญเสียคนสำคัญ”

“แกรีไรท์หรือเปล่า” คราวนี้ชักเริ่มรู้สึกว่ามีอะไรแปลก ๆ กับคำถามเหล่านี้เสียแล้ว

“จะบ้าหรอ ตอนสำคัญขนาดนั้น ไม่ได้รีไรท์หรอก ทำไมล่ะ”

“น้องชายพระเอกกำลังจะออกจากเมือง หนึ่งวันก่อนพระเอกระเบิดพลัง” เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจ

“แกว่าอะไรนะ”

“เออ น้องพระเอกออกจากเมือง” เพื่อนเธอย้ำอีกครั้ง เธอเลยเปิดเว็บไซต์ที่ให้บริการแพลตฟอร์มสำหรับแต่งนิยายขึ้นมาแล้วกดเข้าไปดูเนื้อเรื่องส่วนที่เพื่อนพูดถึง

“ใครมันแฮกไอดีชั้นเปลี่ยนเนื้อเรื่องวะเนี่ย” เธอบ่นพึมพำแล้วกดเข้าไปที่นิยายที่ตนเองแต่งเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว ทว่าไม่อาจแก้ไขเนื้อหาตอนที่น้องชายพระเอกกำลังจะออกจากเมืองไปได้ “นี่มันบ้าอะไรเนี่ย ล็อกเนื้อหาด้วยหรอ”

“แล้วแกจะปล่อยไปงี้หรอ”

“ปล่อยก็แย่แล้ว มาดูกันสักตั้งเหอะว่าชั้นจะตบนิยายกลับเข้าที่ไม่ได้”

“แกจะทำยังไง”

“สั่งปิดประตูเมือง!!”

“ปิดประตูเมือง ค้นหาให้ทั่ว มีคำสั่งจากเบื้องบนให้ตามหาท่านชายรองของตระกูลเอเบเรส” เสียงฝีเท้าของเหล่าทหารดังตลอดทาง เขาหลบเข้าซอกร้านค้าทันทีที่เห็นชุดเกราะแวววาวสะท้อนแสง

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย จำได้ว่านิยายเรื่องนี้มันไม่ได้มีเหตุการณ์ตามหาเรานี่หว่า หรือว่าเหตุการณ์เปลี่ยนเพราะเราอย่างที่เขาว่าทฤษฎีผีเสื้อขยับปีกอะไรนั่นกันแน่” เขาดึงผ้าพันคอมาปิดไปครึ่งหน้าก่อนจะแทรกตัวไประหว่างกลุ่มพ่อค้าที่ตอนนี้กำลังเริ่มโวยวายเพราะออกจากเมืองไม่ได้ “เอาให้หนักเลยพี่น้อง ชั้นจะต้องไม่ตายว้อย”